تبلیغات، ابزاریه که از طرف خیلی ها برای فروش کالاهاشون یا جذب پولای مردم باری بانک هاشون استفاده می شه. همه تبلیغاتا یه چاشنی دارن که تبلیفات بدون اون هیچ مزه ای نداره. اگه یه تبلیغاتم پیدا بشه که واقغی باشه مردم باورشون نمیشه. اون چاشنی بامزه رو بهش می گن "دروغ".

بعضی  تبلیغاتا از تلویزیون پخش می شه که در اون از احساسات پاک مردم برای کشیدن پول مردم به خزانه بانکا سوء استفاده می کنن. همه اونایی که یه روز گذرشون به بانک برای گرفتن وام افتاده باشه می دونن که اگه یکی بخواد بدون پارتی بازی و این جور چیزا یه وام بگیره اینقدر می دُوننش و n تا ضامن می خوان که آدم از گرفتن وام پشیمون می شه.

اما همین بانک ها وقت گرفتن پول که می شه تمام آرزوشون، تمام همّ و غمّشون گرفتن دست آدمای بی بضاعت و ساختن خونه برا اونها می شه، بعد هم مردم رو برای شرکت در این امر "مثلاً" خیر خواهانه به یاری می طلبند. هرچند این شکل از تبلیغات، ابزاری برای اکثر نهاد های پولی کشور ما شده و چیز عجیب و غریبی برای مردم ما نیست، اما فقط یه حرف می شه به این جماعت تبلیغات چی ها زد، اونم این که: "دروغ به چه قیمتی...؟؟!"