کودکی­مان یادمان هست، روزهای همسفری با سندباد، شیطنت و اشتباه کودکانه با پینوکیو، همراهی با پشتکار و مظلومیت حنا، شجاعت پسر شجاع، تعقیب و گریز تام و جری و همزادپنداری با داستان شیرین خانواده دکتر ارنست و هزاران کارتون کودکانه دیگر که بخش مهمی از تاریخ کودکی­مان را پر کرده است.
کارتون­هایی که همگی محصول دنیایی است که ما همیشه و در همه حال، ندای مرگمان را نثارشان می کنیم. به­راستی چه می­شود که به­قول دکتر حمید عنایت سینه های مردم ایران نسبت به غرب پر از کینه است اما سینمای خانگی­شان پر از فیلم هایی با ژانرهای متفاوت از اکشن و وحشت گرفته تا کمدی است محصول جهان غرب ؟
به­راستی مقصر کیست؟ سینمای آمریکا(به­عنوان نماد امروزین جوامع غربی) که با قدمت چند­صد ساله اش یکه­تاز عرصه فیلم­سازی است؟ هالیوودی که حتی فیلم های دم دستی­اش ارزش یک­بار دیدن دارند(به نقل از یکی از دوستان)؟ یا سینمای ایران با فیلم­های عمدتا فشل و کم­مایه، بدون رنگ­و­بویی از هنر، چه رسد به محتوا؟(البته استثنا همیشه هست). مقصر هرکه باشد به­راستی اینجا جای تأملی است عمیق و من در این مجال درصدد کشف مقصر نیستم. حرف من اینجا چیز دیگری است که همیشه همچون بغضی فروخورده ام و هیچ­گاه نتوانستم فریادش کنم. حال که قلم به دست گرفته ام نگرانم حق مطلب ادا نشود و من کماکان بمانم با زبان الکن و بغض فروخورده.
در این آشفته­بازار سینمای امروز ایران که با بهانه گیشه به ابتذال کشیده می­شود(تأکید دوباره: استثنا همیشه هست). عده­ای آمدند با شوری عظیم و آستین بالا زدند تا کاری نو در اندازند. قدم در راهی گذاشتند که همه ما به خطراتش واقفیم؛ اما حیف و صد­ حیف که این قدم­ها کج­دار­و­مریز برداشته شد.
ادعا کردیم صبوریم اما در مقابل هجمه ها وا دادیم. ادعا کردیم هنرمندیم آن هم از نوع متعهدش، اما رنگ­و­بوی هنر را با پلان­های کلیشه­ای و پیش­پا­افتاده و شعاری از کارهامان زدودیم. دل­هامان به چند پلان کوتاه فیلم­مان خوش شد و از صدها پلان بی­ارزش فیلم­هامان غافل شدیم؛ اما کماکان ادعامان بود که گوش فلک را کر کرده بود.
غافل شدیم و غافل شدیم و غافل شدیم از اینکه هنر از جنس افتادگی است از جنس نقدپذیری است(البته از نوع منصفانه اش) غافل شدیم از اینکه اثر ما با هنر و زیرکی، واگویه­ی حرف دلمان است نه اینکه ادعامان گوش فلک را کر کند. در­غیر­اینصورت ما را چه نیاز به سینما؟ این­همه منبر و تریبون وعظ و خطابه، به آنها بچسبیم.
غافل شدیم از اینکه سینما و به­طور کلی هنر -حتی از نوع متعالی­اش- از جنس سرگرمی است.
به­قدری دغدغه های کوچک و بزرگمان غرقمان کرد که در­این­میان هنر قربانی شد و ما قربانی شعار.
اینجا همانجاست که باید دوباره نگریست به گذشته و به آنچه در پیش­رو داریم. همانجاست که دیگر اثر ما نه­تنها هنر نیست که به­ قول مرتضی آوینی هرچند حاوی مفاهیم عمیق دینی باشد پشیزی نمی­ارزد(نقل به مضمون).
امید است ما که ادعا میکنیم تعهد را، جستجو کنیم بصیرت را که مبادا گردی از کردار ما بر دامان حضرت مولا بنشیند.
___________________________________________
بعدالتحریر:
امروز برای سربازی خامنه ای(روحی فداه) تعهد کافی نیست، تخصص لازم است.